Radiometr RPP-1 ma wspólną instrukcję z SRP-2, który omawiałem w 2020 r. [LINK]. Oba mierniki są bardzo podobne do siebie: ta sama bakelitowa obudowa, pojedyncza podziałka skali i układ elementów sterujących. Różnią się zaś detektorem promieniowania. RPP-1 wykorzystuje dwie wymienne sondy z licznikami G-M, zaś SRP-2 ma zamontowaną na stałe sondę z detektorem scyntylacyjnym. Pierwszy z nich ma przycisk reset, drugi zaś pokrętło czułości.
Instrukcja do tych przyrządów jest bardzo ciekawa, ponieważ opisuje specyficzną procedurę wzorcowania mierników, a także przedstawia metody pomiarów przy prospekcji geologicznej. Przytoczyłem więc ją w całości, przetłumaczoną na polski przez Google Translate z moim wygładzeniem i uściśleniem. Generalnie tłumacz automatyczny dość dobrze radzi sobie z rosyjskim, aczkolwiek czasem nie rozumie kontekstu i "zasilanie" tłumaczy jako ""dietę" (ros. pitanije), niektóre określenia są zaś trochę kanciaste ("urządzenie wskazujące" = mikroamperomierz).
Radiometr RPP-1
Urządzenie RPP-1 przeznaczone jest do terenowych pomiarów natężenia promieniowania γ i β. Promieniowanie γ rejestrowane jest przez liczniki STS-8, a promieniowanie β przez liczniki STS-6.
Zasilanie liczników dostarczane jest z generatora blokującego poprzez selenowy prostownik i stabilizator. Impulsy z wyjścia licznika są wzmacniane, normalizowane pod względem amplitudy i szerokości oraz podawane do układu całkującego. Częstotliwość impulsów mierzona jest mikroamperomierzem w obwodzie układu całkującego i jest kontrolowana przez ucho za pomocą słuchawki włączanej przed normalizatorem. Cały obwód elektryczny urządzenia wykonany jest na półprzewodnikach. Zasilanie dostarczane jest z jednej baterii 11,5-PMCG-U-1,3, co zapewnia pracę urządzenia przez 150-200 godzin.
Zestaw urządzenia RPP-1 składa się z panelu sterującego, drążka połączonego kablem z panelem oraz dwóch wymiennych czujników.
Panel sterowania (Rys. 69) jest umieszczony w metalowej [raczej plastikowej] obudowie i zamknięty od góry pokrywą (pokrywa nie jest pokazana na rysunku). Na górnej powierzchni znajduje się okienko do obserwacji mikroamperomierza 1.
Mikroamperomierz służy do pomiaru aktywności promieniowania i kontrolowania napięcia zasilania. W pozycjach „I, II, III” przełącznik 2 ustawia zakresy pomiarowe (z czujnikiem γ) odpowiednio na 50, 250 i 1250 µR/h. Częstotliwość impulsów odsłuchuje słuchawka podłączona do zacisków 6. Napięcie zasilania urządzenia sprawdza się za pomocą przycisku reostatu 4. Strzałkę urządzenia ustawia się na zacienionym (w kształcie trójkąta) indeksie. Przyrząd jest włączony, a stała czasowa jest ustawiana za pomocą przełącznika 3. W pozycji „Szybko” przełącznika 3, stała czasowa układu całkującego wynosi 5 sekund, w pozycji „Wolno” - 10 sek. Po naciśnięciu przycisku 5 odczyty przyrządu są resetowane. Mikroamperomierz 1 jest wyposażony w mechaniczny korektor zera 7.
Baterię wkłada się do korpusu urządzenia. Panel sterowania jest połączony z korpusem urządzenia za pomocą metalowych łączników. Przewód 8 łączy obwód elektryczny urządzenia z obwodem tulei. Na lewej zewnętrznej ściance walizki w uchwycie zamocowany jest wzorzec roboczy (preparat promieniotwórczy Co60).
Radiometr RPP-1 jest wyposażony w sondę do pomiaru promieniowania γ w kształcie litery T oraz cylindryczną sondę do promieniowania β (ryc. 70, a, b). W zespole 1 czujnika γ zainstalowane są cztery liczniki typu STS-8 [to samo rozwiązanie stosowano w radiometrze PGR - LINK]. Głowica w kształcie litery T jest połączony za pomocą łącznika 5 z wewnętrzną rurą 6 pręta. Zewnętrzna rura 7 pręta nasuwa się na wewnętrzną, dzięki czemu tuleja w pozycji roboczej ulega wydłużeniu. Na przeciwległym końcu pręta od czujnika znajduje się gumowy uchwyt 8, który umożliwia jednoczesne uszczelnienie i uszczelnienie połączenia przewodu 9 z tuleją urządzenia.
Czujnik β składa się z obudowy 2 z okienkami 3 i zawiasu 4. Czujnik jest połączony z prętem za pomocą złączki 5. Zawias 4 umożliwia obrót czujnika β w pozycji roboczej względem pręta pod kątem do 60°. W obudowie 2 znajduje się licznik STS-6 [LINK], który mierzy promieniowanie γ i twarde β. Wewnętrzna powłoka ochronna licznika składa się z rury z okienkami uszczelnionymi folią. W płaszczu zewnętrznym znajdują się otwarte okna, które w pozycji roboczej (gdy płaszcz zewnętrzny jest obrócony) łączą się z oknami w płaszczu wewnętrznym. Podczas pracy z czujnikiem cylindrycznym granice pomiaru w zależności od położenia przełącznika 2 (patrz rys. 69) mogą przyjmować dowolne wartości: od 200 do 300 mR/h (pierwszy zakres), od 1000 do 1500 mR/h (drugi zakres), od 5000 do 7500 µR/h (trzeci zakres).
Na czas transportu i przechowywania cały zestaw radiometru RPP-1 umieszczany jest w skrzyni. Waga kompletnego zestawu urządzenia wraz ze skrzynią to 8 kg. Waga urządzenia z jednym z czujników wynosi 3 kg.
Radiometr SRP-2
Urządzenie SRP-2 posiada czujnik scyntylacyjny składający się z kryształu NaJ(Tl) i fotopowielacza FEU-25N. Wysokie napięcie do zasilania PMT jest dostarczane z przetwornicy wysokiego napięcia, która składa się z oscylatora blokującego, prostownika i stabilizatora. Impulsy powstające pod wpływem promieniowania γ na wyjściu PMT są wzmacniane, dyskryminowane, normalizowane pod względem szerokości i amplitudy, podawane do układu całkującego i rejestrowane przez mikroamperomierz.
Cały obwód elektryczny urządzenia wykonany jest na półprzewodnikach. Zestaw zasilający radiometr składa się z dwóch baterii 11,5-PMTSG-U-1,3 i zapewnia nieprzerwaną pracę urządzenia przez 80 h.
Radiometr SRP-2 składa się z pulpitu sterowniczego oraz sondy podłączonej przewodem.
Pulpit sterowniczy urządzenia SRP-2 kształtem, wielkością, przeznaczeniem i rozmieszczeniem elementów sterujących na panelu czołowym jest zasadniczo podobny do pulpitu sterowniczego przyrządu RPP-1 (patrz rys. 69). Jedyna różnica polega na tym, że na panelu sterowania radiometru SRP-2 zamiast przycisku „Reset” znajduje się reostat „Wzmocnienie”, który umożliwia ustawienie poziomu dyskryminacji tak, aby impulsy szumowe nie przechodziły do układu pomiarowego. Trzeci zakres radiometru SRP-2 można rozszerzyć do 2500 μR/h za pomocą przełącznika umieszczonego wewnątrz panelu sterowania. Stała czasowa wynosi 2 i 5 sekund w zależności od położenia przełącznika "Szybko/Wolno".
Sonda przyrządu SRP-2 (patrz rys. 70, c) składa się z osłony czujnika 1 z nakrętką złączkową 2 oraz przedłużki 3 z uchwytem 6. W korpusie przedłużki wykonane są otwory 4 do zamocowania osłony czujnika; na korpusie sondy znajdują się dwa okrągłe występy, które pod działaniem sprężyny wchodzą w otwory przedłużenia.
Aby zmienić długość tulei należy zatopić występy w wycięciach skorupy i przesunąć uchwyt, aż występy pokryją się z innymi otworami. Przewód 5 łączy obwody elektryczne tulei i panelu sterowania urządzenia.
Masa zestawu roboczego radiometru nie przekracza 3 kg. Na czas transportu i przechowywania radiometr umieszcza się w skrzyni wraz z częściami zamiennymi i narzędziami roboczymi. Waga kompletnego zestawu urządzenia ze skrzynką wynosi 8 kg.
Część instrukcji wspólna dla RPP-1 i SRP-2
3. Włączenie radiometrów i sprawdzenie ich działania. Przed włączeniem urządzenia ustaw przełącznik 3 (patrz rys. 69) w pozycji „Wyłączony”, naciśnij pokrętło reostatu 4 i obróć je do skrajnego lewego położenia. Po włożeniu ogniw zasilających do radiometru należy podłączyć słuchawkę do gniazda w pulpicie, sprawdzić i ustawić zerową pozycję igły mikroamperomierza za pomocą korektora 7, włączyć radiometr (przełącznik 3 jest ustawiony w pozycji „Szybki”). Po włączeniu urządzenia za pomocą przycisku reostatu 4 ustawić strzałkę mikroamperomierza w stosunku do znaczka na skali [w starszych SRP-2 jest to trójkąt, w nowszych dłuższy indeks przy pozycji 8]
Włączony radiometr na wszystkich trzech zakresach powinien zmierzyć poziom normalnego tła, a w słuchawce powinny być słyszalne nieokresowe kliknięcia. Po zbliżeniu kontrolnego preparatu radioaktywnego lub innego źródła promieniowania γ do czujnika urządzenia kliknięcia w słuchawce powinny być częstsze, a strzałka wskaźnika powinna odchylać się w prawo.
Sprawność radiometru RPP-1 sprawdza się poprzez podłączenie do łącznika prętowego najpierw czujnika w kształcie litery T, a następnie cylindrycznego. Przed wymianą czujnika urządzenie musi być wyłączone.
Wzorcowanie
4. Standaryzacja radiometrów. Normalizację przeprowadza się przy użyciu wzorców radowych serii 1, S-41 lub 2. Do standaryzacji radiometrów z licznikami G-M wybiera się płaski obszar o wymiarach 10 x 15 m, wolny od ciał obcych. Na miejscu instalowane są dwa stojaki (ryc. 71) w odległości 4-5 i jeden od drugiego, o wysokości około 2 m (zamiast stojaków można użyć drzew). Drut jest przeciągany między słupkami na wysokości około 1,8 m. Na jednym ze stojaków umocowana jest sonda urządzenia, tak aby środek liczników i środek źródła kontrolnego (które będzie zawieszony na drucie) znajdowały się na linii poziomej.
W każdym zakresie pomiarowym wybiera się 6-8 równomiernie rozmieszczonych wartości promieniowania γ i oblicza odległości od środka liczników do wzorca (R), przy których zostaną uzyskane wskazane natężenia. Konieczne jest, aby 2-3 intensywności na sąsiednich zakresach były takie same. Odległości R (w cm) oblicza się według wzoru
gdzie I jest wymaganym natężeniem w µR/h; A to intensywność wzorca w μR/h w odległości 100 cm od czujnika, wskazana w paszporcie wzorca.
Przy wyborze wartości referencyjnych intensywności brany jest pod uwagę wpływ normalnego tła w granicach obszaru referencyjnego. Ponieważ wartości odniesienia są dodawane do normalnego tła, są one obliczane w taki sposób, aby igła instrumentu nie wychodziła poza skalę podczas kalibracji każdego zakresu. Kalibrując czujnik γ radiometru RPP-1 przy normalnym tle 10–15 μR/h [0,1-0,15 µSv/h] można np. wybrać następujące wartości referencyjne: dla pierwszego zakresu 5; 10; 15; 20; 25; 30; 35 µR/h; na drugie 15; 35; 80; 120; 160; 200; 240 µR/h.; za trzecie 35; 200; 400; 600; 800; 1000; 1200 µR/h [aby uzyskać µSv/h dzielimy µR/h przez 100].
Obliczone odległości R mierzy się taśmą mierniczą od środka czujnika z dokładnością do 0,1 cm, a każdą odległość zaznacza się na drucie znakiem.
Przed przystąpieniem do kalibracji urządzenia sprawdza się i koryguje czułość wszystkich zakresów, naświetlając czujnik wzorcem o znanym natężeniu (jedna wartość w każdym zakresie). Wartość ustawionego natężenia dobiera się tak, aby wskazówka urządzenia (z ustawioną czułością) odchylała się o około 80 działek skali. W praktyce, aby ustalić czułość tego zakresu, mierzy się normalne tło w podziałkach, po czym za pomocą wzorca radowego ustawia się znane natężenie, a potencjometr „Czułość” znajdujący się wewnątrz obudowy przyrządu ustawia liczbę n (w działkach ), określone wzorem:
gdzie nn.f to liczba podziałów normalnego tła obszaru; Iet to intensywność obliczona ze wzorca w μR/h; D to zakres pomiarowy (50; 250 lub 1250 µR/h).
Ustawienie czułości zakresów należy wykonać dwukrotnie, ponieważ wartość nn.f po pierwszej regulacji może znacznie się zmienić. Dlatego po pierwszej regulacji standard radu jest pobierany w odległości większej niż 10 m od tulei, nowa wartość normalnego tła obszaru jest mierzona w podziałach, po czym standardy są ustawiane na tę samą intensywność i wskazówka instrumentu jest ustawiona na wymaganą podziałkę skali, z uwzględnieniem nowej wartości normalnego tła.
Po wyregulowaniu czułości zakresów radiometru usuwa się wzorzec radu w odległości większej niż 10 m od tulei, dokonuje się pomiaru i rejestracji odczytu tła normalnego oraz wskazania wzorca roboczego na wszystkich zakresach radiometru, po czym standard jest zawieszany na każdym ustawionym znaku na drucie i dla każdej jego pozycji jest pobierane i zapisywane odliczanie. Standaryzacja rozpoczyna się od pierwszego zakresu (od pomiaru małych natężeń), następnie standaryzowane są zakresy drugi i trzeci. W tym samym czasie wzorzec jest przesuwany od jednego znaku do drugiego, zbliżając się do tulei instrumentu. Po zmierzeniu maksymalnej wartości natężenia wzorcowego wykonywany jest pełny ruch wsteczny (ze zwiększoną dokładnością pomiaru) lub pomiar jest powtarzany w jednym lub dwóch punktach w każdym zakresie. Standaryzacja jest zakończona pomiarem normalnego tła i odczytem wzorca roboczego.Ze względu na bezwładność układu całkującego, układy radiometru dokonują odczytu z urządzenia po 30-40 sekundach (w urządzeniu na licznikach G-M) po ustawieniu wzorca na przewodzie. W takim przypadku w odstępie 3-5 sekund rejestruje się 10-15 odczytów, z których znajduje się średnia.
Przed standaryzacją radiometru scyntylacyjnego SRP-2 ustala się dla niego niezbędny poziom dyskryminacji. W tym celu usunięto zależność odczytów przyrządu od położenia strzałki reostatu „Wzmocnienie”. Najpierw dokonuje się odczytu, gdy reostat jest ustawiony w skrajnej lewej pozycji. Następnie odczyty są wykonywane pod pewnym kątem (30-60 °), obracając reostat zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Zgodnie z wynikami obserwacji budowany jest wykres; wzdłuż osi pionowej wykresu podziały skali są odłożone, wzdłuż osi poziomej - kąt obrotu strzałki reostatu. Pozycję roboczą reostatu „Wzmocnienie” wybiera się w najbardziej płaskiej części wykresu mniej więcej w jego środku.
Podczas kalibracji radiometru scyntylacyjnego (ogólnie, w tym przypadku urządzenia SRP-2) konieczne jest osłonięcie czujnika urządzenia przed wpływem rozproszonego promieniowania γ. W tym celu czujnik scyntylacyjny osłonięto rynnową blachą ołowianą, krawędź blachy wysuwa się w kierunku wzorca o 15–20 cm, poza tym sposób regulacji czułości i standaryzacji SRP-2 jest podobny do sposób opisany powyżej dla urządzenia RPP-1. Ze względu na mniejszą bezwładność obwodu radiometru scyntylacyjnego odczyty są wykonywane po 5-7 sekundach od zainstalowania wzorca. Kalibrację radiometrów przeprowadza się zwykle raz w miesiącu, po naprawie obwodu elektrycznego urządzenia oraz w przypadku zmiany wskazań z wzorcem roboczym o więcej niż 10% odczytu z ostatniej kalibracji.
5. Przetwarzanie wyników normalizacji. Proces standaryzacji radiometrów dokumentowany jest w specjalnym dzienniku standaryzacji. Na jednej stronie dziennika w formie tabeli zapisywane są dane kalibracyjne, na drugiej stronie, która posiada siatkę milimetrową, budowane są wykresy wzorcowe. Na osi odciętych wykresu referencyjnego (ryc. 72) naniesiona jest wartość I natężenia wzorca, na osi rzędnych – odczyt n odpowiadający tej wartości na skali przyrządu. Ponadto z punktu o wartości I rysowana jest linia równoległa do osi rzędnych, z punktu o wartości n linia równoległa do osi odciętych. Przecięcie tych linii daje pożądany punkt na wykresie. Uzyskane w ten sposób punkty łączy się linią prostą, która jest kontynuowana aż do przecięcia z osią x. Na prawo od punktu przecięcia prostej z osią odciętych nanoszona jest intensywność tła naturalnego radiometru i począwszy od uzyskanego punktu dzielona jest skala intensywności pracy danego zakresu radiometru, i skala podziału jest przenoszona do tego punktu. Tak skonstruowany wykres służy do przeliczania działek skali radiometru na μR/h. Na wykresie jeden punkt oznacza odczyt z normą roboczą. Dla każdego zakresu budowany jest osobny wykres. Odczyty zazwyczaj ustawia się w skali 10 działek na 1 cm dla dowolnego zakresu, intensywność w skali 5 mc/h/cm dla pierwszego zakresu, 25 mc/h/cm dla drugiego zakresu i 125 mc/h/cm h/cm dla trzeciego. Tak skonstruowany wykres służy do przeliczania działek skali radiometru na μR/h. Na wykresie jeden punkt oznacza odczyt z normą roboczą. Dla każdego zakresu budowany jest osobny wykres. Odczyty zazwyczaj ustawia się w skali 10 działek na 1 cm dla dowolnego zakresu, intensywność w skali 5 mc/h/cm dla pierwszego zakresu, 25 mc/h/cm dla drugiego zakresu i 125 mc/h/cm h/cm dla trzeciego. Tak skonstruowany wykres służy do przeliczania działek skali radiometru na μR/h. Na wykresie jeden punkt oznacza odczyt z normą roboczą. Dla każdego zakresu budowany jest osobny wykres. Odczyty zazwyczaj ustawia się w skali 10 działek na 1 cm dla dowolnego zakresu, intensywność w skali 5 mc/h/cm dla pierwszego zakresu, 25 mc/h/cm dla drugiego zakresu i 125 mc/h/cm h/cm dla trzeciego.
.
Naturalne tło radiometru składa się z sumy wpływu promieniowania kosmicznego oraz tła własnego przyrządu spowodowanego skażeniem radioaktywnym. Jednym z najczęstszych sposobów określenia naturalnego tła urządzenia jest jego pomiar nad lustrem wody w centrum zbiornika o głębokości 1-1,5 m i szerokość co najmniej 7-10 m. Przy pomiarze naturalne tło w różnych zakresach rejestruje się 15-20 odczytów, z których znajdują się wartości średnie.
Prospekcja geologiczna
6. Metody i technika pracy w terenie z urządzeniami RPP-1 i SRP-2. Polowe badania gamma służą do poszukiwania rud radioaktywnych oraz do mapowania geologicznego różnych kompleksów skalnych.
Do poszukiwania rud radioaktywnych wykorzystuje się pomiary promieniowania gamma jako metodę niezależną oraz jako metodę poszukiwań towarzyszących wzdłuż tras geologicznych. W pierwszym przypadku odbywa się w wersji terenowej lub na wydzielonych trasach.
Sieć profili badawczych i etap obserwacji są ustalane w zależności od stopnia narażenia terenu, szacowanej wielkości obiektów radioaktywnych i innych czynników. Charakter i skala badania jest uzasadniona w projekcie firmy geologicznej lub specjalistycznej.
Do codziennego monitorowania działania instrumentów wybierany jest punkt kontrolny (CP) w pobliżu parkingu oddziału lub partii. Na początku i na końcu dnia roboczego w PK dokonuje się odczytów normalnego tła KP i odczytów ze standardem roboczym. Podczas pomiarów na trasie pomiary kontrolne z normą roboczą są wykonywane co 2-3 godziny, a także z gwałtowną zmianą temperatury i tła promieniowania. Wyniki pomiarów kontrolnych na punkcie kontrolnym i na trasie zapisywane są w specjalnym dzienniku i przedstawiane w formie wykresu. Wskaźnikiem normalnej pracy urządzenia jest brak odchyleń odczytów przekraczających 10% wartości odpowiednich wartości kontrolnych uzyskanych podczas ostatniej kalibracji. Jeśli tak nie jest, przyrząd należy ponownie skalibrować.
Podczas wykonywania terenowego badania gamma operator porusza się po trasie z prędkością 4–5 km/h, stale nasłuchując i dokonując odczytów w punktach pikiet lub (w przypadku braku pikiet) w odstępach trasy określonych projektem prac.
Odległość od powierzchni ziemi do czujnika podczas normalnego przebiegu po trasie może zmieniać się w granicach 20-80 cm Zwiększenie tej odległości zwiększa obszar pokrycia urządzenia, ale zmniejsza intensywność promieniowania punktowych przejawów radioaktywności.
Podczas badania wychodni, ruin, a także w przypadku wzrostu natężenia promieniowania podczas normalnego biegu odległość od podłoża do czujnika należy zmniejszyć do 5–10 cm.
Operator, poruszając się po zwykłej trasie, bada każdy wychodek na szczegółowej siatce, nawet jeśli znajduje się on z dala od trasy, a także wyszczególnia każdy wzrost natężenia promieniowania wzdłuż linii trasy. Naszkicowano wychodnie, na których uzyskano anomalne wzrosty aktywności gamma. Szkic pokazuje punkty pomiarowe i ilość aktywności.
Wały i rowy bada się wzdłuż profili położonych na przeciwległych ścianach, co 0,5-1 m przy ciągłym nasłuchiwaniu. W sztolniach prowadzi się obserwacje wzdłuż ścian, stropu i przodka w odstępach 0,5–1 m, czasem stosuje się obserwacje wzdłuż spirali i inne metody.
Na terenach, gdzie równowaga radioaktywna jest przesunięta w stronę uranu (zwłaszcza w warunkach bagiennych) prowadzi poszukiwania z wykorzystaniem całkowitego promieniowania β+γ. W tym celu w urządzeniu RPP-1 zastosowano czujnik cylindryczny.
Aby ocenić dokładność obserwacji terenowych metodami gamma lub beta w ilości 5-10% ich głównej objętości, przeprowadza się obserwacje kontrolne. Wykonuje się je innymi instrumentami, kilka dni po głównych obserwacjach, w obszarach o normalnej i nieprawidłowej aktywności. Wskaźnikiem zadowalającej jakości pracy jest zbieżność ogólnej konfiguracji (zwłaszcza anomalii) wykresów głównego i kontrolnego.
7. Przetwarzanie i interpretacja wyników terenowych badań gamma i beta. Przetwarzanie wyników badań radioaktywnych polega na wykreślaniu zmian promieniotwórczości skał wzdłuż profili, a także na pomiarach obszarowych, planach wykresów i planach izolinii promieniotwórczości w mikrorentgenach na godzinę.
Skala pozioma wykresów i planów jest równoważna skali poszukiwań lub skali badań geologicznych, skala pionowa powinna zapewniać wyrazistość obrazu i zapobiegać częstemu przecinaniu się krzywych radioaktywności sąsiednich profili. Przekrój poprzeczny izolinii zależy od stopnia zmiany radioaktywności skał, ale z reguły wybiera się go na poziomie co najmniej 5 μR/h [0,05 µSv/h]. Mapy konturowe są pokolorowane w taki sposób, że godne uwagi anomalie dobrze wyróżniają się w tle.
Wyniki badania wzdłuż trasy krzywoliniowej są przedstawiane jako kolorowe segmenty wzdłuż trasy (każdy segment tego samego koloru odpowiada określonemu przedziałowi radioaktywności), jako ciągła linia kolorowych lub różnej wielkości okręgów oraz innymi metodami.
Wyniki obserwacji w wyrobiskach górniczych, w zależności od metody obserwacji i występowania promieniotwórczości, przedstawiane są na obrazie geologicznym ścian wyrobiska w postaci planów izolinii promieniotwórczości, w postaci okręgów różnej wielkości lub różnych kolorach lub w postaci wykresów wzdłuż linii roboczej.
Interpretacja wyników polowego badania gamma lub beta polega na identyfikacji anomalii o zwiększonej radioaktywności i rozmieszczeniu anomalii według stopnia perspektyw. Najbardziej obiecujące są anomalie o najwyższej promieniotwórczości i zlokalizowane w warunkach geologicznych sprzyjających powstawaniu rud promieniotwórczych.
***
Radiometr SRP-2 był wykorzystywany podczas poszukiwania rud uranu w Polsce, zachowały się nawet fotografie, opublikowane w książce Atomowa tajemnica Sudetów:
 |
| https://promieniowanie.blogspot.com/2021/11/atomowa-tajemnica-sudetow-recenzja.html |
Z kolei z RPP-1 jeszcze się nie spotkałem, zatem jeśli macie jakieś informacje na temat tego miernika, dajcie znać w komentarzach!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jeśli znajdziesz błąd lub chcesz podzielić się opinią, zapraszam!
[komentarz ukaże się po zatwierdzeniu przez administratora]